Nummer 13 Veel zwart en een beetje wit
Door: Heleen
Blijf op de hoogte en volg Harry en Heleen
11 Februari 2015 | Zuid-Afrika, Louis Trichardt
Als je onze blog regelmatig leest, weet je dat we behoorlijk ondergedompeld worden in het leven van de Venda hier in Limpopo. Met al zijn prachtige, bijzondere en soms lastige kanten.
We zijn volop bezig op school en genieten daar erg van. We hebben intussen beiden een redelijk vol dagprogramma. Af en toe is er iets dat je flink aangrijpt, zoals vorige week toen ik met een huilende jongen op een stoepje zat. Oorzaak? Uiteindelijk een groot gebrek aan moederliefde! Misschien dat mijn beppe-liefde een klein beetje helpt!
In de kerk horen we er steeds meer bij. Ik heb me opgegeven om te helpen bij de zondagsschool. Dat betekent een uurtje eerder op! En we zijn nu lid van een ‘kleine groep’, net als in onze Nederlandse kerk. Alleen komt deze groep 4 x per week bij elkaar i.p.v. 1 x per 4 weken. Het heeft wat, om zo vlak voor de avond valt met elkaar te lezen, te zingen en te bidden. Een rustmoment in de dag. We hebben zondag indringend om regen gebeden. Het is droog, ontzettend heet en de februariregen blijft maar uit. Bid je mee?
Bij ons om de hoek stond de afgelopen week een grote tent, midden op de weg. Er was een jongen overleden en elke avond kwamen vrienden en buren bij elkaar om te zingen en te bidden. En een preek natuurlijk. Wij zijn er twee keer naar toe geweest. De begrafenis zelf hebben we niet bezocht, omdat we de mensen helemaal niet kennen. Misschien werd het wel van ons verwacht…
Vorig weekend hebben we onze ‘zwarte wereld’ laten zien aan Gert en Hennie, neef en nicht uit Nederland. Het was fijn, hen te laten delen in alles wat we hier meemaken: mee naar de Spar (dat is echt wat anders dan een Nederlandse supermarkt, hoor), de markt, mee naar de kerk, een wandeling over ‘onze ‘berg. En tenslotte mee naar school, waar we op maandagmorgen gezamenlijk beginnen met alle kinderen en personeel.
Nadat we acht keer naar Thohoyandou zijn geweest, eerst voor de aanschaf, later voor de registratie van de auto, heeft Harry nu officieel de auto op zijn naam en hebben we een nieuw nummer: DFF559 L(impopo) De laatste keer was het nog bijna mis gegaan, omdat het traffic station sloot, net toen wij aan de beurt waren. Maar omdat Harry zo vriendelijk lachte, heeft de dame van het loket hem toch nog geholpen.
Meestal is het zwart. Soms kies je toch voor blank, ook al moet je dan wat verder reizen. Ik had een paar afgebroken vullingen en besloot, dat de reparatie toch maar niet moest wachten tot we weer in Nederland zijn.
En ik wil me eigenlijk ook niet wagen aan de plaatselijke gezondheidszorg. Als ik al die gaten in de monden van de mensen zie… Maartje raadde ons een tandarts aan in Louis Trichardt en daar ben ik toen met het taxibusje naar toe geweest.
Een belevenis op zich. Je gaat aan de kant van de weg staan wachten, als er een busje komt, steek je je hand op. Vinger omhoog betekent: ik moet naar de stad. Het busje rijdt langzaam en toeterend richting Biaba, want de chauffeur wil natuurlijk zoveel mogelijk mensen oppikken. Het is gezellig in het busje, een paar moeders met baby’s. Helaas verstaan ze geen Engels.
Bij Wyllie’s Poort- we zitten dan inmiddels met een halfvolle bus- moet iedereen eruit en worden we bij een ander busje ingepropt. Ik tel 13 passagiers en drie baby’s. Gelukkig praten mijn buren nu wel een beetje Engels. Vlak voor Louis Trichardt krijg ik 20 rand in mijn hand gestopt. Wat moet ik daar mee? Doorgeven! “And where is yours?”vraagt mijn buurman. O… het busgeld! Nu snap ik het. Het stapeltje biljetten groeit en komt zo tenslotte bij de chauffeur terecht. Geen andere controle dan de sociale controle. In Louis Trichardt wordt me gevraagd waar ik moet zijn. Krochstreet one one nine. En de hele bus telt mee: one two four, one two three… tot we voor 119 zijn en ik uitstap bij de chique entree van een tandarts- en huisartsenpraktijk. En dan ben je ineens in een heel andere wereld, een keurige wereld, een wachtkamer vol tijdschriften en een wc met kleedjes en kussens. En een prima, vakkundige behandeling, dat is toch even het belangrijkste. Inmiddels hebben we elk twee behandelingen gehad en we hopen, dat we hieraan genoeg hebben voorlopig.
Ja, wat valt er meer te vertellen? Warmte, hartelijkheid, stroomuitval
( voor de zoveelste keer). O ja… dat moet nog even vermeld worden. Gisteren weer met een taxibusje gereisd, van school naar huis. Want Harry had andere verplichtingen. Laat ik mijn laptop in het busje liggen! Wat nu? David, de directeur gebeld, die belde de busmaatschappij, die vervolgens de chauffeur te pakken kreeg. Binnen 10 minuten na mijn telefoontje overhandigde de driver van het busje me breed lachend mijn laptop. Ook dit is Afrika!
We zijn volop bezig op school en genieten daar erg van. We hebben intussen beiden een redelijk vol dagprogramma. Af en toe is er iets dat je flink aangrijpt, zoals vorige week toen ik met een huilende jongen op een stoepje zat. Oorzaak? Uiteindelijk een groot gebrek aan moederliefde! Misschien dat mijn beppe-liefde een klein beetje helpt!
In de kerk horen we er steeds meer bij. Ik heb me opgegeven om te helpen bij de zondagsschool. Dat betekent een uurtje eerder op! En we zijn nu lid van een ‘kleine groep’, net als in onze Nederlandse kerk. Alleen komt deze groep 4 x per week bij elkaar i.p.v. 1 x per 4 weken. Het heeft wat, om zo vlak voor de avond valt met elkaar te lezen, te zingen en te bidden. Een rustmoment in de dag. We hebben zondag indringend om regen gebeden. Het is droog, ontzettend heet en de februariregen blijft maar uit. Bid je mee?
Bij ons om de hoek stond de afgelopen week een grote tent, midden op de weg. Er was een jongen overleden en elke avond kwamen vrienden en buren bij elkaar om te zingen en te bidden. En een preek natuurlijk. Wij zijn er twee keer naar toe geweest. De begrafenis zelf hebben we niet bezocht, omdat we de mensen helemaal niet kennen. Misschien werd het wel van ons verwacht…
Vorig weekend hebben we onze ‘zwarte wereld’ laten zien aan Gert en Hennie, neef en nicht uit Nederland. Het was fijn, hen te laten delen in alles wat we hier meemaken: mee naar de Spar (dat is echt wat anders dan een Nederlandse supermarkt, hoor), de markt, mee naar de kerk, een wandeling over ‘onze ‘berg. En tenslotte mee naar school, waar we op maandagmorgen gezamenlijk beginnen met alle kinderen en personeel.
Nadat we acht keer naar Thohoyandou zijn geweest, eerst voor de aanschaf, later voor de registratie van de auto, heeft Harry nu officieel de auto op zijn naam en hebben we een nieuw nummer: DFF559 L(impopo) De laatste keer was het nog bijna mis gegaan, omdat het traffic station sloot, net toen wij aan de beurt waren. Maar omdat Harry zo vriendelijk lachte, heeft de dame van het loket hem toch nog geholpen.
Meestal is het zwart. Soms kies je toch voor blank, ook al moet je dan wat verder reizen. Ik had een paar afgebroken vullingen en besloot, dat de reparatie toch maar niet moest wachten tot we weer in Nederland zijn.
En ik wil me eigenlijk ook niet wagen aan de plaatselijke gezondheidszorg. Als ik al die gaten in de monden van de mensen zie… Maartje raadde ons een tandarts aan in Louis Trichardt en daar ben ik toen met het taxibusje naar toe geweest.
Een belevenis op zich. Je gaat aan de kant van de weg staan wachten, als er een busje komt, steek je je hand op. Vinger omhoog betekent: ik moet naar de stad. Het busje rijdt langzaam en toeterend richting Biaba, want de chauffeur wil natuurlijk zoveel mogelijk mensen oppikken. Het is gezellig in het busje, een paar moeders met baby’s. Helaas verstaan ze geen Engels.
Bij Wyllie’s Poort- we zitten dan inmiddels met een halfvolle bus- moet iedereen eruit en worden we bij een ander busje ingepropt. Ik tel 13 passagiers en drie baby’s. Gelukkig praten mijn buren nu wel een beetje Engels. Vlak voor Louis Trichardt krijg ik 20 rand in mijn hand gestopt. Wat moet ik daar mee? Doorgeven! “And where is yours?”vraagt mijn buurman. O… het busgeld! Nu snap ik het. Het stapeltje biljetten groeit en komt zo tenslotte bij de chauffeur terecht. Geen andere controle dan de sociale controle. In Louis Trichardt wordt me gevraagd waar ik moet zijn. Krochstreet one one nine. En de hele bus telt mee: one two four, one two three… tot we voor 119 zijn en ik uitstap bij de chique entree van een tandarts- en huisartsenpraktijk. En dan ben je ineens in een heel andere wereld, een keurige wereld, een wachtkamer vol tijdschriften en een wc met kleedjes en kussens. En een prima, vakkundige behandeling, dat is toch even het belangrijkste. Inmiddels hebben we elk twee behandelingen gehad en we hopen, dat we hieraan genoeg hebben voorlopig.
Ja, wat valt er meer te vertellen? Warmte, hartelijkheid, stroomuitval
( voor de zoveelste keer). O ja… dat moet nog even vermeld worden. Gisteren weer met een taxibusje gereisd, van school naar huis. Want Harry had andere verplichtingen. Laat ik mijn laptop in het busje liggen! Wat nu? David, de directeur gebeld, die belde de busmaatschappij, die vervolgens de chauffeur te pakken kreeg. Binnen 10 minuten na mijn telefoontje overhandigde de driver van het busje me breed lachend mijn laptop. Ook dit is Afrika!
-
11 Februari 2015 - 19:21
Maartje:
Ik geniet elke keer weer van jullie stukjes.
Heerlijk om hier te wonen en te werken ....al mis je Nederland toch ook. -
11 Februari 2015 - 19:38
Jan:
Steeds meer zuid Afrikaans,nu alleen de taal nog :-).
Fijn om te lezen hoe goed het jullie gaat. Fijn om elkaar gisteravond nog een tijdje gezien en gesproken te hebben.
Overigens, dat van een vinger opsteken naar een buschauffeur, dat ga ik in Nederland niet proberen..
Groetjes, JenM -
11 Februari 2015 - 19:44
Harry Van Wieren:
Leuk geschreven en leuk om te lezen. Klinkt alsof jullie er helemaal thuis zijn.
Groeten, Harry -
11 Februari 2015 - 20:08
Tryntsje Gerritsma:
Tent op de weg... Zie je de regenboog? Was die er echt? Of komt het door het fototoestel? In ieder geval valt de regenboog mij op en denk ik aan Gods trouw.
God die jou naar de huilende jongen stuurde. Misschien vergeet hij jou zijn leven lang niet meer...
Fijn dat je gebit weer heel is, Heleen.
Dikke tút! -
12 Februari 2015 - 15:06
Immy:
-
12 Februari 2015 - 16:50
Imka Dus:
wauw wat een leuke verhalen! Komt een beetje overeen met hoe het op de Filippijnen ging. Dat busje dan. En die stroomuitval en gezelligheid. Daardoor kan ik me er wel iets van een voorstelling van maken ;-)
Hoop dat jullie ervan blijven genieten. Ik zal om regen bidden. -
13 Februari 2015 - 10:55
Imkajan:
Hallo Harry en Heleen,
heerlijke belevenissen! Mooi en minder mooi, maar in alles proef ik jullie liefde voor Afrika en vooral de bewoners. Jullie mogen Gods liefde laten zien en krijgen ook zoveel terug! -
14 Februari 2015 - 17:15
Jan De Bree:
Hallo Harry en Heleen,
dit is wel iets anders dan oekraine, maar zo te lezen krijgen je evenveel waardering en liefde .
ik blijf genieten van de verhalen.
Gr Jan -
15 Februari 2015 - 18:49
Piet En Geke Haga:
Hallo Harry en Heleen ,Fijn om jullie verhalen te lezen .
Zo te lezen hebben jullie het daar prima naar jullie zin .
En mogen jullie elke dag iets voor deze bevolking betekenen Geweldig !!
Wij bidden dat er regen mag komen bij jullie ,en dat God met jullie mag zijn in jullie werk .
Hartelijke Groet Piet en Geke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
