blog 42 Terug naar huis

Terug in Zuid-Afrika na een mooie en intensieve periode in Nederland en België (Slochteren, Zutphen, Kinrooi)
Heerlijk om alle kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden weer in levende lijve te zien. We zijn door iedereen onthaald, bedankt, het was zo lekker dat de mensen hier tegen ons zeggen: He, je bent flink aangekomen. Ze vinden dat hier een compliment, zo vatten we het ook maar op. Voorlopig even niet teveel uitspatting wat eten betreft.

Wat weer een warm onthaal door de buurt, door de kerkelijke gemeente en door de school.
Ja, we zijn weer begonnen met het werk.
Dat werk startte met twee dagen zonder leerlingen. Dat was een prachtige gelegenheid om een workshop te geven voor de collega’s. We hebben een workshop gedaan over Bijbelvertelling en integratie van de Bijbel in de vakken. Het viel goed, ook de praktische uitwerking.

De mensen hier zijn gewend om alleen maar aan te horen en nu moesten ze aan het werk, het was tenslotte een WORKshop.
Heleen is na het algemene gedeelte aan het werk gegaan met de praktijk van het vertellen. Dit liep uit op een praktische opdracht: bereid een bijbelverhaal voor. Vervolgens koos iedereen ervoor om een bijbelvertelling te dramatiseren: ze hadden er erg veel plezier in, zoveel zelfs, dat wij de deur moesten sluiten vanwege het lawaai.
Intussen was ik (Harry) bezig met de bovenbouw, vooral met het onderdeel hoe kun je in je dagelijkse lessen van jouw vak de Bijbel betrekken.

Na twee dagen kwamen de leerlingen. Als die er zijn, is de school pas echt school. Heleen heeft intussen de eerste leerlingen al getest.
Het is altijd afwachten hoeveel leerlingen er komen. De leerlingen wisselen heel gemakkelijk van school. De ouders vragen een gesprek aan op meerdere scholen en kiezen waar hun zoon of dochter dit schooljaar heen zal gaan. Dat weet de betreffende school pas als de leerlingen komen.

De resultaten van grade 12, het eindexamen zeg maar, waren niet goed. Historisch laag slagingspercentage. De school gaat er alles aan doen om het dit jaar beter te doen. En toch veel nieuwe leerlingen. Er is blijkbaar geen verband tussen die twee, in ieder geval niet op zo’n korte termijn. Grade 1 werd verblijd met 54 leerlingen. Er wordt nog een oplossing gezocht. Op een public school zijn dergelijke aantallen normaal, maar bij ons gelukkig niet.

Bij het weeshuis Takalani was alles bij het oude. De kinderen willen altijd graag met ons werken. We konden er overigens bijna niet komen vanwege een ongeluk onderweg. Het verkeer blijft gevaarlijk hier. Lang wachten en terug omrijden door een dorp over hobbelwegen, dan waarderen we onze 4x4 weer extra.

Toen we hier aankwamen, keken we wel even onze ogen uit: alles was groen! Toe we in november vertrokken was alles nog kaal en bruin en kurkdroog. Intussen heeft het flink geregend, verhoring van het gebed.
Ook flink werk aan de winkel: op sommige plaatsen in onze tuin stond het groen een meter hoog. Onkruid trekken en maaien dus. Dat is intussen gebeurd, maar het onkruid blijft maar doorgroeien: warm en af en toe een bui, dan wil dat wel. Ik klaag er niet over.
Toen we bij ons huis kwamen, lagen de tuinslangen er al en was onze baas bezig om de watertank te vullen. We krijgen al meer dan een half jaar helemaal geen water meer van de gemeente. Een of andere pomp is stuk en de mensen die in lagergelegen gedeelten wonen verbruiken te veel.
Tot onze schrik was het water in de tank de volgende dag al flink gedaald. Het water bleek op twee plaatsen weg te lekken. Dat is intussen gerepareerd. David en ik hebben er een ochtend hard aan gewerkt.

Kortom, geen spectaculaire belevenissen, maar we genieten van ons verblijf hier en hopen weer iets te kunnen betekenen voor school, kerk en maatschappij.