Blog 50 Voor de wintervakantie

Zaterdag 1 juli.
De eerste dag van de wintervakantie. En onze trouwdag! Vorig jaar hadden we op deze dag een schitterend feest in Nederland. En nu zijn we gisteravond lekker uit eten geweest om dit heuglijk feit te vieren. En er was nog iets te vieren: deze week was de overdracht van ons huis. Dankzij ons zeer actieve thuisfront team supersnel verkocht! We kunnen gaan dromen over een nieuwe start in Nederland.

Vanmorgen ben ik naar de sportschool geweest, zoals meestal op zaterdagmorgen. Het was payday, overal rijen mensen... voor de pinautomaten, voor de supermarkten. Voor de bank waar je je uitkering kunt ophalen, net tegenover de sportschool, heb ik meer dan 80 mensen geteld. Zowel over de sportschool als over de payday zou ik een blog kunnen schrijven.

Maar we zullen het gewoon over school hebben, vandaag. Onze core business hier.
We hebben de tweede term van dit jaar op zitten, weer een periode van 11 weken, die omgevlogen is. We hebben veel aanvragen voor leeshulp op dit moment.
In grade 5 hebben we het groepslezen ingevoerd. En dat is een succes. Kinderen zijn hier absoluut niet gewend, om mee te lezen, of zelfs maar te luisteren als er iemand de beurt heeft. En nu lezen ze in groepjes van drie en moeten ze elkaar corrigeren. Of de juf het gaat voorzetten als wij er niet meer zijn? Waarschijnlijk niet.

De cursus Remedial Teaching voor de leerkrachten van grade R (kleuters) t.m. 6 was leuk om te doen. Vooraf veel vragen: Vandaag kan ik echt niet. Mag ik om 3 uur weg? Uiteindelijk zaten ze er toch bijna allemaal. 11 cursisten. We hebben het vrij kort en interactief gehouden. Een stuk uitleg hoe we werken, hoe we toetsen, daarna zelf doen.
En oefenen met de computerprogramma’s die Harry heeft gemaakt voor rekenen en lezen. Wel na elke les een huiswerkopdracht mee, die ook becijferd werd.
En dat werkt! Een cijfer, een certificaat (liefst gelamineerd) daar zijn ze dol op. Leuk, dat ze dan met vragen bij je komen: doe ik het zo goed? Wat bedoel je met deze vraag? We denken, niet dat de collega’s gaan werken op onze manier. We hadden bv. leestoetsen en bijbehorende leesniveau’s ingevoerd, zodat de leerlingen op hun eigen niveau kunnen lezen. Maar de winst is wel, dat leerkrachten anders gaan kijken naar leerlingen: wat is er aan de hand? Waarom lukt het bij dit kind niet?
Tot nu toe waren leerlingen alleen maar lazy, als ze onvoldoende presteerden.
En het is, dachten we, ook wel doorgedrongen, dat je moet beginnen daar waar de problemen beginnen en dat alleen de (moeilijke) stof herhalen niet werkt.

We merken ook meer openheid bij collega’s als het gaat om advies en hulp vragen, tenminste bij de Foundation en Intermediate Phase. Bij de hogere groepen is dat nog steeds erg moeilijk. Er wordt volop geklaagd over tegenvallende prestaties, maar als we suggesties doen worden die meestal niet opgepikt.

Ik ben zelf de laatste maanden vrij druk geweest met mijn twee jochies, Eddy en Tshilidzi. Met heel veel zorg en hulp zijn ze zover, dat ze beide kunnen lezen, zij het nog op een vrij laag niveau en ze kunnen rekenen tot 100. Maar hoe zo ooit moeten functioneren in een klas?
Vorige week hebben we gesprekken gehad met de moeders van beide jongens. Hierin is het advies gegeven, om naar een psycholoog te gaan, zodat wij handvatten kunnen krijgen, hoe met deze jongens en hun beperkingen om te gaan. En nu maar afwachten of en wanneer ze dit gaan doen. Ik hoop het nog mee te maken, want dan kan ik een plan opstellen en in gang zetten.

Intussen kondigt zich de volgende zorgleerling aan: Ndivho. Hij zit nu al een half jaar bij ons en zijn Engels is nog steeds heel pover. Ik leer hem lezen op wat onorthodoxe wijze. En hij vordert. Als af en toe het kwartje valt en hij snapt wat hij leest, beginnen zijn ogen te stralen. Het leidt af en toe tot grappige situaties. Ik heb hem uitgelegd, wat een vraagteken is. En nu leest hij het zinnetje ‘Is it black or is it white?’Op de volgende manier: “Is it black or is it white... Question maaark!” Behalve een taalprobleem lijkt er toch ook iets van autisme aan de hand te zijn. De manier waarop hij reageert is bijzonder en rigide.

Het werken met deze kinderen is ontzettend leuk. En ze willen allemaal heel graag komen. Vooral als er weer eens een juf afwezig is, dan staan ze te springen: “Take me! Take me!”

Af en toe is het ook echt lachen. Thshilidzi deze week... hij is echt heel zwak, maar kan goed kopiëren en dat geldt blijkbaar ook voor mondelinge zaken. Hij kan ons perfect imiteren met “Wou je al koffie?” Gistermorgen kwam ik onze office binnen met beide jongens, nadat er al allerlei ergernissen en hobbels geweest waren, waar wij niets aan konden doen. Ik mopper tegen Harry: “Af en toe word ik hier zo kotsmisselijk van!” Hoor ik naast me: “Kosmisluk?” We hebben het hardop een paar keer herhaald met z’n allen: ”Kosmisluk” Alle frustratie vergeten!

Als we zo terugblikken, zien we dat we zeker voor een aantal leerlingen verschil gemaakt hebben. Daar kwamen we voor!

We aan het eind van deze blog, aan het eind van deze term. Na de vakantie nog drie weken school.
In die periode komt Umalusi, de grote schrik van de scholen hier. Umalusi is een soort inspectie en kan je school accrediteren, maar ook zorgen, dat je (gedeeltelijk) moet sluiten, als je niet aan de eisen voldoet. Banen op de tocht, dus.
Wij maken ons niet zo druk om Umalusi. Direct na Umalusi komen Eisse en Marina logeren en dat vinden wij belangrijker.
We verheugen ons erop, hen mee te nemen in het leven hier.
Na die drie weken begint onze laatste fase hier: Rondreis door Zuid-Afrika!