Blog 44 Waar we maar niet aan kunnen wennen

En ook niet willen wennen.
Dat is... de manier waarop hier soms met kinderen wordt omgegaan en... waarop ze dus ook met elkaar omgaan.

Kinderen worden geacht zichzelf te redden, ook in lastige situaties. Dat zie je al, als je een bakkie (personenauto met laadbak) zonder deugdelijke afsluiting ziet rijden, vol met kleintjes die naar de crèche moeten. Je vraagt je af, of er nou nooit zo’n kleintje over de rand zal klimmen en uit de laadbak vallen. Niet zo vaak dus.

Een paar weken geleden zat op vrijdag grade 3 de hele dag alleen in de klas, ruim 40 kinderen. De juf was naar een uitreiking van awards (beloningen) voor kinderen die goed hadden gescoord. Dit ging o.a. om leerlingen van haar vorige grade 3 (nu 4) Ze was jarig die dag en beloofde, terug te komen met een verjaardagstaart. De uitreiking liep erg uit en de kinderen hebben tot de bel van één uur gewacht op hun juf en hun taart. Ook later is die taart er bij mijn weten niet gekomen.

Een paar dagen later zie ik in de pauze zo’n honderd kinderen van de Foundation Phase midden op het plein rondom een jochie staan. Het kind zit ineengedoken midden in de groep en moet... ja wat eigenlijk? Ik geloof dat ze hem naar een van de juffen willen sturen. Ik (Heleen) vind de situatie nogal dreigend en probeer tussenbeide te komen. Als ik de kinderen maan, weg te gaan, veranderen de leuke kleintjes in ongehoorzame monstertjes, die ook dreigend om mij heen staan. Ik zie uiteindelijk kans, het jochie (dat ook in de weigermodus zit) overeind en de klas binnen te krijgen, waarbij ik erg veel moeite moet doen, de rest buiten de deur te houden. Juf is testen aan het nakijken en komt niet van haar stoel, laat wel een ander kind naar binnen roepen, dat uiteindelijk de aanstichter van het onheil blijkt te zijn. Aan het huilende slachtoffer wordt geen aandacht besteed.

En dan kom ik een paar dagen een klas binnenvallen, om een leerling te halen, terwijl de juf net bezig is met een stukje seksuele voorlichting. “Was jezelf, je lichaam is van jou. Laat je vader of moeder dat niet doen.” En dan erachteraan: “En ik weet één jongetje die is nog zo klein, dat zijn grootmoeder hem wast.” Het kind waar het omgaat, kijkt niet begrijpend rond en ik kan niet nalaten tegen de leerkracht te zeggen: “Hoe weet je dat? Heb je het gezien?” Daarna ben ik maar gauw weg gegaan, hier kan ik echt niet tegen!

Het standpunt is geloof ik, bij sommigen, dat kinderen hier zelfstandig van worden. Maar ik heb zo mijn twijfels over de gevolgen... Misschien zijn wij in Nederland wel eens te soft, maar dit vind ik af en toe wreed!
Dit zijn zo, samen met het hele systeem van toetsen waar veel leerlingen nog niet aan toe zijn en overgaan, terwijl je de stof nog niet beheerst, de dingen waar we tegenaan lopen.

Gelukkig staan daar veel positieve momenten en contacten tegenover, zowel met de collega’s als met de kinderen. Die gelukkig meestal gewoon heel leuk zijn.

En soms merk je, dat je ook echt wat hebt kunnen bereiken, bijvoorbeeld met Ndivho die alleen Tshivenda spreekt, geen Tshivenda kan lezen en ook nog eens heel schuw was in het begin. Ik leer hem nu de letters met de bijbehorende Tshivenda woorden A for Amba, B for Bula enz. Ik weet af en toe zelf niet wat het betekent, maar vooruit...

En Gift, grade 6, die geen spat aan zijn werk deed, zowel thuis als op school. Hij komt ’s middags uit school, er is dan niemand en hij gaat spelen. We hebben met de moeder gepraat en hij krijgt nu hulp van de buurvrouw, bij wie hij elke middag zijn huiswerk gaat doen. Hij was, in elk geval de eerst dagen supergemotiveerd. Verder moeten we afwachten of dit standhoudt. Hij zit in een clubje van vijf, die van mij extra lezen krijgen, door de leerkrachten extra gemotiveerd en gecontroleerd worden en als beloning elke week een half uur mogen computeren bij Harry. Zo’n plannetje opzetten en uitvoeren vergt enige consequentie, wat hier wel eens lastig is.

Intussen is les 1 van de Remedial Teaching cursus geweest, met één heel gemotiveerde leerkracht, de ander had geen tijd.

Bij het weeshuis Takalani (“vreugde”) wachten de kinderen ons elke week al op. Het is maar een uurtje dat we hier werken, maar voor de kinderen die het betreft wel belangrijk. Vooral dat we ze aandacht geven. Ook wij genieten ervan.

Verder genieten we van een groene vallei, prachtige luchten en voldoende regen. De tropische storm Dineo is net bij ons langs gegaan. Alle scholen hadden vrijdag vrij, omdat er heel slecht weer werd verwacht. Gelukkig viel het hier in de Nzelele valley mee. Wel wat regen gehad en wat wind, maar niet spectaculair. Het lijkt wel wat op de code-geel waarschuwingen in Nederland die om de haverklap voorbijkomen, waarbij het meestal meevalt.

Vandaag een prachtige dag, we zijn op bezoek geweest bij heel aardige mensen die prachtig wonen, hoog in de bergen. Een uitzicht om stil van te worden. En met een bos vers geplukte Prothea’s weer thuisgekomen.