4x4 avonturen
Door: Harry, met commentaar van Heleen
Blijf op de hoogte en volg Harry en Heleen
08 April 2017 | Zuid-Afrika, Nzhelele
Nee, ik bedoel niet 16. Deze blog gaat niet over ons werk.
We hebben een 4wheeldrive (Voor de geïnteresseerde: Toyota RAV4 AWD 2.9 met difflock)
Handig, omdat we niet altijd op geasfalteerde wegen rijden. Een deel van de wegen is hier onverhard.
Nu dachten we: kom op, we willen ook eens wegen berijden waarbij je niet met een gewone auto kunt komen.
Dat hebben we geweten!
In onze herfstvakantie, twee weken voor Pasen, zijn we op avontuur geweest via Krugerpark.
Krugerpark zelf is geweldig mooi, alles is groen geworden, alleen zie je de dieren wat moeilijker.
Hier rondrijden is een fluitje van een cent en heel erg de moeite waard.
Maar we hebben geboekt voor het Limpopo Nationaal Park. Dat ligt in Mozambique en samen met Kruger en een park in Zimbabwe vormt het een geheel. Groter dan Nederland, dus we kunnen nog even uit de voeten.
Je kunt binnendoor, dus vanuit Kruger. De informatie is, dat de hoofdweg door alle auto’s goed te berijden is, en de rest wordt wat moeilijker.
De “hoofdweg” bestaat uit een rotsachtige weg, soms zand. Dat zand gaat door het verkeer in ribbels staan: wasbordwegen. Zolang het kleine ribbels zijn, rijd je er het gemakkelijkst met 60 km per uur overheen. Nou ja, je mag maar 40, maar dat is niet te doen. Opletten geblazen, want er zijn nogal wat kuilen en daar kun je niet met 60 doorheen.
In ieder geval, we zijn na enkele uren op de plaats van bestemming aangekomen. Een huisje met een prachtig uitzicht over het meer. Bijna geen wilde dieren helaas.
Natuurlijk willen we ook een keer een andere weg proberen. Op de kaart staat die keurig getekend.
We hebben het gered, maar voorlopig niet weer. Af en toe rijd je dwars door de ruigte, zonder dat je nog ziet dat het een weg is. Soms een brede geul (het heeft in februari heel erg geregend) dus een omweg. Soms mul zand, gelukkig kunnen we doorrijden. Aan beide kanten zwiepen de takken tegen ons aan. Uiteindelijk zijn we er weer uit gekomen, na flink wat zweetdruppels.
[Heleen: We hebben vier kaarten van het gebied en die kloppen voor geen meter... zou deze weg die over 5 of 11 km langs het dorpje Bingo moet komen echt wel de goede weg zijn? Na 11 km, komen we inderdaad door een gehucht met hutjes van stokken en gras. Een jongen die Engels spreekt, vertelt ons, dat dit Bingo is. BINGO! En dat we rechtdoor moeten. Na Bingo hebben we 20 km lang getwijfeld of we nog steeds op de goede weg zaten, tot we inderdaad uitkwamen op een iets grotere weg, bij een richtingwijzer, waarvan helaas alle namen verwijderd waren. Linksaf, volgens de kaart... en dat klopte. ]
De laatste nacht hebben we geboekt in een natuurpark dat aan de buitenrand van Kruger ligt: Makuya Nature Reserve. Dachten we dat we het ergste hadden gehad: deze keer ligt het kamp 15 kilometer het binnenland in. De weg is slecht, zegt de man aan de poort. Och, we redden het wel. Na bijna anderhalf uur rijden loopt de weg dood. Intussen hebben we een helling gehad waar we ternauwernood bij omhoog kunnen komen: kuilen, losse stenen. De motor brult en de banden ruiken we. Heleen gilt. En dan te bedenken dat we ook nog weer terug moeten.
Af en toe bonkt er een kei tegen de bodem van de auto. Ik hoop dat hij het redt.
We zijn dus verdwaald. Over twee uur is het donker en het is een park met de big 5: leeuw, olifant, buffel, luipaard en neushoorn. We besluiten rechtsomkeert te maken en naar huis te rijden, als we de weg weer kunnen vinden.
Heleen verzucht dat ze –als we weer thuis komen- eerst een poosje “gezapig” wil zijn.
[Heleen: Ik sta helemaal stijf van de spanning! ’s Avonds doen al mijn spieren pijn en ben ik bekaf... en ik heb niet eens gereden! ]
Na een kwartier rijden komt er een tegenligger! Iemand van het park. Rij maar achter mij aan, dan breng ik je waar je moet zijn. Nou, uiteindelijk zijn we er gekomen, een tenthuis met een paradijselijk uitzicht op de rivier.
We zijgen neer en horen de waarschuwingen van de beheerder aan: dichte schoenen aan ‘s avonds vanwege de schorpioenen, ledematen bedekt vanwege de malariamuskieten, deuren altijd sluiten, ook voor een halve minuut vanwege de apen. Geen eten in de tent vanwege dezelfde apen.
We hebben een heerlijke avond gehad, genoten van het (meegebrachte) biertje en de stilte.
[Heleen: Nou ja, stilte... de apen en de krekels hielden zich geen moment stil en de ruisende rivier ook niet. ]
We zijn weer veilig thuis gekomen, slechts 1 deukje in de beschermstang en een flapje ergens onder de auto dat niet helemaal meer vast zit.
Voorlopig eerst even alleen maar asfaltwegen.
[Heleen: En toch... het was een geweldige ervaring, deze week! ]
video:
We hebben een 4wheeldrive (Voor de geïnteresseerde: Toyota RAV4 AWD 2.9 met difflock)
Handig, omdat we niet altijd op geasfalteerde wegen rijden. Een deel van de wegen is hier onverhard.
Nu dachten we: kom op, we willen ook eens wegen berijden waarbij je niet met een gewone auto kunt komen.
Dat hebben we geweten!
In onze herfstvakantie, twee weken voor Pasen, zijn we op avontuur geweest via Krugerpark.
Krugerpark zelf is geweldig mooi, alles is groen geworden, alleen zie je de dieren wat moeilijker.
Hier rondrijden is een fluitje van een cent en heel erg de moeite waard.
Maar we hebben geboekt voor het Limpopo Nationaal Park. Dat ligt in Mozambique en samen met Kruger en een park in Zimbabwe vormt het een geheel. Groter dan Nederland, dus we kunnen nog even uit de voeten.
Je kunt binnendoor, dus vanuit Kruger. De informatie is, dat de hoofdweg door alle auto’s goed te berijden is, en de rest wordt wat moeilijker.
De “hoofdweg” bestaat uit een rotsachtige weg, soms zand. Dat zand gaat door het verkeer in ribbels staan: wasbordwegen. Zolang het kleine ribbels zijn, rijd je er het gemakkelijkst met 60 km per uur overheen. Nou ja, je mag maar 40, maar dat is niet te doen. Opletten geblazen, want er zijn nogal wat kuilen en daar kun je niet met 60 doorheen.
In ieder geval, we zijn na enkele uren op de plaats van bestemming aangekomen. Een huisje met een prachtig uitzicht over het meer. Bijna geen wilde dieren helaas.
Natuurlijk willen we ook een keer een andere weg proberen. Op de kaart staat die keurig getekend.
We hebben het gered, maar voorlopig niet weer. Af en toe rijd je dwars door de ruigte, zonder dat je nog ziet dat het een weg is. Soms een brede geul (het heeft in februari heel erg geregend) dus een omweg. Soms mul zand, gelukkig kunnen we doorrijden. Aan beide kanten zwiepen de takken tegen ons aan. Uiteindelijk zijn we er weer uit gekomen, na flink wat zweetdruppels.
[Heleen: We hebben vier kaarten van het gebied en die kloppen voor geen meter... zou deze weg die over 5 of 11 km langs het dorpje Bingo moet komen echt wel de goede weg zijn? Na 11 km, komen we inderdaad door een gehucht met hutjes van stokken en gras. Een jongen die Engels spreekt, vertelt ons, dat dit Bingo is. BINGO! En dat we rechtdoor moeten. Na Bingo hebben we 20 km lang getwijfeld of we nog steeds op de goede weg zaten, tot we inderdaad uitkwamen op een iets grotere weg, bij een richtingwijzer, waarvan helaas alle namen verwijderd waren. Linksaf, volgens de kaart... en dat klopte. ]
De laatste nacht hebben we geboekt in een natuurpark dat aan de buitenrand van Kruger ligt: Makuya Nature Reserve. Dachten we dat we het ergste hadden gehad: deze keer ligt het kamp 15 kilometer het binnenland in. De weg is slecht, zegt de man aan de poort. Och, we redden het wel. Na bijna anderhalf uur rijden loopt de weg dood. Intussen hebben we een helling gehad waar we ternauwernood bij omhoog kunnen komen: kuilen, losse stenen. De motor brult en de banden ruiken we. Heleen gilt. En dan te bedenken dat we ook nog weer terug moeten.
Af en toe bonkt er een kei tegen de bodem van de auto. Ik hoop dat hij het redt.
We zijn dus verdwaald. Over twee uur is het donker en het is een park met de big 5: leeuw, olifant, buffel, luipaard en neushoorn. We besluiten rechtsomkeert te maken en naar huis te rijden, als we de weg weer kunnen vinden.
Heleen verzucht dat ze –als we weer thuis komen- eerst een poosje “gezapig” wil zijn.
[Heleen: Ik sta helemaal stijf van de spanning! ’s Avonds doen al mijn spieren pijn en ben ik bekaf... en ik heb niet eens gereden! ]
Na een kwartier rijden komt er een tegenligger! Iemand van het park. Rij maar achter mij aan, dan breng ik je waar je moet zijn. Nou, uiteindelijk zijn we er gekomen, een tenthuis met een paradijselijk uitzicht op de rivier.
We zijgen neer en horen de waarschuwingen van de beheerder aan: dichte schoenen aan ‘s avonds vanwege de schorpioenen, ledematen bedekt vanwege de malariamuskieten, deuren altijd sluiten, ook voor een halve minuut vanwege de apen. Geen eten in de tent vanwege dezelfde apen.
We hebben een heerlijke avond gehad, genoten van het (meegebrachte) biertje en de stilte.
[Heleen: Nou ja, stilte... de apen en de krekels hielden zich geen moment stil en de ruisende rivier ook niet. ]
We zijn weer veilig thuis gekomen, slechts 1 deukje in de beschermstang en een flapje ergens onder de auto dat niet helemaal meer vast zit.
Voorlopig eerst even alleen maar asfaltwegen.
[Heleen: En toch... het was een geweldige ervaring, deze week! ]
video:
-
08 April 2017 - 22:06
Immy:
wauauauw!!!!!
Wat een avontuurlijke mensen zijn jullie!
Ik snap je heel goed, Heleen!
-
08 April 2017 - 22:44
Maarten Jan En Froukje:
Tja, wat jammer zeg dat we niet mee waren,
waren de onderbroeken nog schoon aan het eind van de dag?
Weer een mooie herinnering er bij: hoe ouwer hoe gekker!
Hartelijke groeten vanuit rustig Wijnjewoude (ook wat hobbelig hier en daar). -
09 April 2017 - 11:13
Peter Van Esch:
Hoi Harry en Heleen.
Dat is best een bijzondere ervaring. Het lijkt me best spannend om zo met beperkte navigatie op pad te gaan.
Achteraf heb je natuurlijk veel om te vertellen.
Voor ons leuk om een beetje jullie belevenissen te volgen.
Hartelijke groet Peter en Giny -
09 April 2017 - 13:46
Martha:
Tjonge, spannend en avontuurlijk. Prachtig. (Maar ik kan me voorstellen dat je spierpijn hebt gehad.) Een bijzondere herinnering erbij! -
09 April 2017 - 20:39
Martin/Greet Haze:
deze keer een vraagje van Martin ,:Hebben jullie nog een "klein" projectje?Hij zou graag mee willen!
Misschien blijf ik dan maar thuis of bij Heleen!gr. van ons -
14 April 2017 - 10:57
Riekje:
Volgens mij heeft Harry vroeger al geoefend op de Elspeterheide ..... -
26 April 2017 - 10:35
Derk & Froukje Karssenberg:
Hartelijke groeten en tot ziens te Zijner tijd -
06 November 2019 - 21:08
Gé Van Dusseldorp:
Lieve Harry en Heleen,
Je zou het al benauwd krijgen als je het leest. ik vind het dood eng .Fijn dat alles goed afliep.
liefs, Gé
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
