Blog 36 Schoolreis en meer

Een nieuwe blog. De vorige is al weer even geleden en dat had een goede reden…
We zijn een paar weken in Nederland geweest om ons 40-jarig huwelijksjubileum te vieren. En als “Waar ben jij?” Nederland is, schrijven we geen blogs. We hebben een prachtige tijd gehad, vrienden en familie ontmoet op ons feest, tijd met kinderen en kleinkinderen doorgebracht.

Terug in Venda waren er ook de nodige activiteiten. We zijn een weekend met twee vriendinnen naar het Kruger park geweest, de Wildtuin, zoals de Zuid-Afrikaners het noemen. En afgelopen week hadden we de familie Bijl op bezoek, vrienden uit Nederland. We hebben veel gedeeld, veel plezier gehad, zijn weer naar Kruger geweest. Al met al… geen tijd om een blog te schrijven.
Nu is het tijd om jullie eens weer op de hoogte te stellen van onze belevenissen in Venda en met name op school, want daarvoor zijn we hier tenslotte.

Na een werkzame periode hebben we in juni een goed evaluatiegesprek gehad met onze directeur. Hij had hierbij ook de hoofden van de verschillende afdelingen om hun mening gevraagd. Dat maakt het gesprek nog waardevoller. Kritiek zullen ze hier niet gauw geven, maar als ze de punten aangeven, die ze waarderen en ook waarin we nog meer kunnen betekenen, kun je daar wel weer verder mee. Er zijn nog wat ideeën uitgekomen over zaken die we nog kunnen oppakken, o.a. helpen het bijbelonderwijs meer vorm te geven, differentiëren, computerskills voor de leerkrachten, meer creativiteit. We gaan proberen wat workshops hierover op te zetten. Of ze doorgaan is natuurlijk de volgende vraag.

Wat ik heel leuk vond, is dat de Foundation Phase mijn verjaardag heeft gevierd. Bijzonder, want verjaardagen van leerkrachten krijgen hier weinig aandacht. Maar dit werd een hele happening, met zelfs een program director, toespraken, traktaties en kadootjes. Hartverwarmend! We hebben op appels en bananen getrakteerd. Keuze: appel of banaan. Dat vinden ze lastig, ze willen liefst beide. Maar dat werd dan 2 x 161 stuks fruit. Dat werd ons net even te gek. Voor de leerkrachten was er een birthday cake. Harry ging hiermee de collega’s langs, omzwermd door kleintjes. Toen er eentje viel, viel Harry ook, met z’n oor tegen een pilaar. Dat bloedde en zag er raar uit. Over het bezoek aan de clinic daarna zouden we ook wel een blog(je) kunnen schrijven.
We vertrokken op 21 juni naar Nederland, net voor het begin van de wintervakantie. En we kwamen hier weer aan vlak voordat de school hier weer startte.

Twee weken intensief werken, aan het plannen van nieuwe dingen zijn we zelfs nog niet toegekomen. En toen was het tijd voor DE TRIP, het uitstapje van de Foundation Phase. Klas 3 gaat niet mee, die mag deze keer met 4 en 5 mee naar Johannesburg. Ik (Heleen) ga mee met de trip, Harry blijft op school werken.
We vertrekken vrijdagmorgen tegen zeven uur ( slechts 25 minuten te laat) richting Thohoyandou, met twee bussen volgepakt met kleintjes van 3 tot 8 jaar. Ik zou deze dag de time keeper zijn, maar omdat ik de hele dag niet heb geweten wat er precies gaat gebeuren en hoe laat, is er voor mij weinig te doen. Maar het optrekken met de kinderen zo’n hele dag is heerlijk! De reis is al een heel festijn. Net als in Nederland gaan al snel de zakken met simba’s (maiszoutjes), snoepjes en kipburgers open. De kinderen moesten ontbijt meenemen, maar dit is wel genoeg voor een hele dag! In Thohoyandou moeten er kinderen plassen, geen probleem, even aan de kant van de weg, vlak naast het winkelcentrum doen ze allemaal hun ‘wee’, Intussen wordt de lunch gehaald bij de KFC, dat belooft wat!

We gaan een landbouwschool bezoeken, ergens achter Thohoyandou, om te kijken waar ons vlees en onze melk vandaan komt. Na een toespraak in een hall, gelukkig niet te lang en te moeilijk, gaan we de dieren bekijken. En dan zie je 127 kinderen zich verdringen om een hok met één pasgeboren geitje, terwijl er hier in Biaba tientallen rondlopen.
Na het geitje komt de geitenwei, de schapenwei, de koeienwei. En dan een hok met een enorm varken, waar ze allemaal even langs moeten om hem van dicht bij te zien. Kleine Tshikota (nog geen 4) vindt dat wel heel eng! Hij blijft op veilige afstand.
Terug op het college moeten we wachten op een andere groep. Daarna mogen wij film kijken. Omdat onze kinderen inmiddels flink dorst hebben, wordt er een jerrycan water met vijf glazen aangerukt en zijn we vervolgens druk met het uitdelen, wat nog een hele organisatie is. . Want iedereen wil natuurlijk als eerste. “Me, me, give me!” De film gaat over kunstmatige inseminatie en de geboorte van de kalfjes enzo. Daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen :)
We gaan richting bussen. Helaas zij de chauffeurs er vandoor met een van beide bussen. Dit is niet goed gecommuniceerd. Gelukkig heeft tegenwoordig iedereen een mobiel en via via worden de chauffeurs opgespoord.
Op naar de volgende attractie. We zullen gaan picknicken en daarna met een boot varen op de Nandoni dam. Helaas rijden we eerst naar de verkeerde plek en daarna, als we op de goede locatie aankomen blijken er geen goede afspraken gemaakt te zijn over de prijs. Na weer heel wat telefonisch overleg kunnen we met korting het terrein op en wordt de boot voor ons geregeld. De kinderen mogen de hete bus uit. Maar…. In plaats van lekker het veld oprennen, moeten ze nu eerst in de rij voor de fotograaf die meegereisd is.
Eindelijk… kip en patatjes eten! In no time ligt het hele grasveld bezaaid met KFC bakjes en halflege frisdrankflesjes. Gelukkig zijn er twee leerkrachten die een hond hebben en die de botjes verzamelen, is er een juf die de frisdrankdopjes wil gebruiken al telmateriaal voor rekenen en is Enos mee, van de supportstaf. Zo hebben we toch nog snel opgeruimd. De kinderen vermaken zich met rollen, rennen, dansen en ik vermaak me met kijken en af en toe lekker knuffelen.

Eindelijk komt er in de verte een boot aan varen. Onze rondvaart gaat beginnen. Zouden we met al die 127 kinderen op die ene boot…? Ik krijg visioenen van bootvluchtelingen op de Middellandse Zee. Gelukkig splitsen ze uiteindelijk de groep. Het is maar een kort tochtje, maar voor deze kinderen die vrijwel nooit bij het water komen is dit fantastisch!
Op de terugtocht zijn de kinderen moe en ruzieachtig. Ik ben blij als we tegen half zeven ( slechts een half uur later dan gepland) weer bij Gondolikhethwa zijn. Ik ben doodmoe, net als de kinderen! Het was wel heel Afrikaans, vooral wat betreft de planning, maar wel echt leuk om mee te maken.