Blog 52 Voorlopig afscheid

Ons dagelijks werk zit erop. We zijn in september 3 jaar in Zuid Afrika geweest en hebben gewerkt op de Gondolikhethwa Christian School.
En met plezier! Al was het soms zwaar. Een volledige baan voor ons beiden, elke dag om 5.45 uur opstaan.

De afgelopen weken hebben we met Eisse en Marina doorgebracht: In Kruger hebben we heel veel dieren gezien, we hebben de plaatselijke markt in Thohoyandou bezocht, veel gewandeld in de natuur. En intussen hebben we ook nog gewerkt op school. Ook Eisse en Marina zijn een paar dagen aan het werk geweest op school en een keer bij Takalani, het weeshuis.

Het waren prachtige weken waar we erg van genoten hebben. Leuk om je kinderen te laten zien waar je woont, wat je doet, wie je vrienden zijn en hoe de leuke dingen in de omgeving er uit zien.

Onderwijs: elke dag anders. En elke dag verrassend. Zoals donderdag: twee kinderen uit het weeshuis die bij ons op school zitten werden naar het kantoor geroepen en ontmoetten voor het eerst hun vader, die ze niet kennen. Er zit een heel verhaal achter. De ouders, uit Zimbabwe, waren gescheiden. Moeder ging naar Zuid-Afrika, ging het slechte pad op, kwam (met haar kinderen!) in de gevangenis. Vanuit de gevangenis kwamen de kinderen in het weeshuis terecht. Moeder vroeg nog steeds geld aan de vader, terwijl ze de kinderen niet meer bij zich had. Het weeshuis heeft uiteindelijk de vader opgespoord en hem in contact gebracht met zijn kinderen.
Wij zouden dan zo’n ontmoeting wel even goed voorbereiden, maar nee, gewoon uit de klas en hup: dit is je vader. Een aantal leerkrachten en ook wij werden erbij gevraagd. Een hele vertoning. Ze leken eerst behoorlijk in verwarring, later klaarden hun gezichten op en konden ze echt lachen.

Het schoolwerk stond de laatste weken ook in het teken van overdragen en loslaten.
En dat valt nog niet mee. We merken dat we toch wel aardig betrokken zijn geworden bij de school en vooral bij de leerlingen en de collega’s. Die reageren geschrokken en soms emotioneel als we vertellen dat we vertrekken. Dat is moeilijk, maar doet ons ook goed. Het geeft aan, dat we gewaardeerd worden.

Het loslaten van de kinderen die we intensief begeleid hebben is lastig, vooral omdat je weet, dat er vaak geen goed vervolg is op de hulp die we hebben gegeven. We hebben wel een stuk overdracht gedaan, maar voor sommige kinderen is er in een volle klas gewoon niet genoeg aandacht, geduld en vakkennis.

De vele testen voor de leerlingen zullen we niet missen, evenmin als de toespraken over hard werken.
Maar het is nu nog niet de tijd om terug te kijken.
Van half oktober tot half november gaan we echt afronden en afscheid nemen van iedereen, al zullen we niet meer dagelijks naar school gaan.

Voor het zover is, hopen we een lange reis door Zuid Afrika te maken. Daar hebben we erg veel zin in. We zullen geen blogs schrijven, omdat die toch vooral over ons doen en laten hier in Dzanani gaan. Wel zijn we van plan om af en toe een rondzendmail te versturen.
Wil je die ontvangen: even een mailtje naar h.k.noordhof@gmail.com.
In november hopen we de laatste blog te schrijven met een terugblik.