School en vrij

School

Term 1 eindigde op school in mineur, met boetpredicaties over de slechte prestaties. Maar toch konden we, zowel de kinderen als de collega’s en wij weer opgefrist beginnen, op maandag na Pasen.
We hebben het best druk op dit moment. Veel aanmeldingen vooral voor Engels lezen. Met grade 5 zijn we vorige week begonnen met lezen in kleine groepjes, voor wat meer effectiviteit. Het ging boven verwachting goed! Nu maar hopen, dat de juf dit in de vingers krijgt.
Inmiddels heb ik drie zorgleerlingen met wie ik dagelijks werk. Deze week van alle drie een van de ouders gesproken, intensieve, belangrijke gesprekken.

Het blijft boeiend, om steeds weer de goede ingang te vinden. Ndivho, het joch dat met grote achterstand binnen kwam en stap voor stap leert lezen, blijkt ineens vooruit te gaan, als ik van ‘de andere kant’ begin: losse woordjes leggen bij een praatplaat.

De cursus Remedial Teaching gaan we vanaf volgende week uitbreiden tot de hele Foundation en Intermediate Phase ( de groepen R t.m. 6), zodat de leerkrachten straks meer uit de voeten kunnen met hun zwakke leerlingen. Maar goed ook, dat de directeur dit heeft besloten, want kort daarop vertelde de juf van grade 2, onze trouwe leerlinge, dat ze vertrekt naar een andere school. Dit werd vrijdag bekend gemaakt, dinsdag daarop was ze al voor het laatst. Niks opzegtermijn... En het afscheid was dan ook kort. Een toespraakje van twee minuten tijdens de ochtendbijeenkomst.
Wij hebben nog maar even op z’n Nederlands een A4-tje gemaakt. En we zijn woensdag bij haar en haar gezin wezen eten. Heel bijzonder, we kenden haar man en kinderen niet, maar hadden meteen een klik. En het eten was heerlijk! Deze mensen komen uit Zimbabwe en daar koken ze toch net weer even anders dan in Venda. Smakelijker en kruidiger.

Vrij

En toen was het al weer vakantie... net als in Nederland heb je hier eind april/ begin mei wat extra vrije dagen. 27 april Freedom Day en 1 mei uiteraard... Workers Day! We zijn er nog even tussenuit geweest. Want nu kan het nog! Twee overnachtingen ergens in de buurt van Mapungubwe, het meest noordelijke park van Zuid-Afrika.
We moesten aan het lied van Stef Bos denken; ”Ik laat het noorden achter mij, de lage vlakte achter me... “ Wij trokken het Noorden en het Laagveld in.
Richting Musina wordt het al steeds vlakker en leger. En voorbij Musina linksaf... 70 kilometer rechttoe rechtaan door het savannelandschap zonder een enkel dorpje.
Veel baobabs. Van die hele jonkies, een glad kegeltje met wat takjes erboven op, tot heel oude met een reusachtig dikke stam, een knoestige bast. Ze zien eruit, alsof ze al eeuwen een landingsplaats voor heksen zijn. Uiteindelijk belanden we in het geboekte Rest Camp. Dit blijkt een heerlijk rommelig zootje te zijn met een vriendelijke oude Afrikaner.

De volgende dag naar Mapungubwe, waar we onder leiding van een gids naar de Mapungubwe Hill zijn geweest. Hier zijn in jaren 30 van de vorige eeuw de resten van een oude samenleving uit de 13de eeuw ontdekt. Er werden veel interessante dingen opgegraven, waaronder een gouden neushoorn. We krijgen het hele verhaal te horen. Echt de moeite waard. We klimmen omhoog via een steile trap, de enige toegang tot de heuveltop, waar de koning met zijn getrouwen woonde.
Vroeger was die trap er niet, en moesten ze via kleine gaten in de rotswanden naar boven klimmen, met alles wat er nodig was: aarde, water, levensmiddelen. En dit was vrouwenwerk!
We zien de gaten, waar vroeger palen voor de hutten hebben gestaan, het gat waarin de voorraden werden bewaard, zelfs een waterreservoir.
Na deze excursie rijden we het park door.
Het is de tweede keer dat we hier komen en weer raken we onder de indruk van het weidse landschap, de kuddes olifanten en de prachtige rode rotsformaties.

Het hoogtepunt is de Confluence, waar de Shashe en de Limpopo bij elkaar komen. Het is ook een drielandenpunt: Kijk je links dan zie je Botswana, kijk je rechts dan zie je Zimbabwe. En je kunt héél ver kijken. Vorig jaar stonden zowel de Limpopo als de Shashe droog. Nu stoomt er weer water.

Terug in ons Rest camp blijkt, dat onze Afrikaanse gastheer onder vrij primitieve omstandigheden ontzettend lekker kan koken en braaien. Ik heb nog niet vaak zo lekker gegeten!
We zijn na dit korte uitstapje weer thuis en gaan er de komende tijd weer lekker tegenaan, hopen we.