Blog 41 terugblik

Zaterdagmorgen. We zitten op ons terras ( nou ja… terras) met een kopje koffie. We kijken naar de berg aan de overkant, die toch, ondanks de droogte groener begint te worden. Er schiet een hagedisje weg over de muur. Een blue waxbill komt aan fladderen. En ik denk: wat zal ik het missen, als we straks weer in Nederland zijn. Maar ook: wat heerlijk, om kou en regen te voelen!
Het is hier al heel lang ontzettend droog, het watergebrek begint echt nijpend te worden. En heet! Zelfs voor hier. Het is soms boven de 40°. We hebben deze week om 1 uur vrij, vanwege de hitte. Een echt tropenrooster dus.

Maandag 14 november vertrekken we naar Nederland voor een verlof van zo’n zeven weken.
Tijd om de balans op te maken van het afgelopen jaar.
We zijn twee keer naar Nederland geweest, de rest van de tijd hebben we toch behoorlijk hard gewerkt op school en daarbuiten.
Wat hebben we bereikt?
• We hebben goed contact met de collega’s, de verstandhouding is prima.
• Ook met de leerlingen hebben we goed contact. Dat merk je al als je ’s morgens aankomt. Er komen altijd wel een paar kinderen op je af voor een high five of een aai over hun bol.
• De computerruimte wordt weer goed gebruikte en de computerlessen voor de collega’s zijn nu op gang gekomen en hebben resultaat.
• De twee jochies in grade 2 hebben dank zij mijn dagelijkse inspanning toch echt een begin gemaakt met lezen en rekenen. Dat zou in de klas niet zijn gelukt.
• We schreven al eerder over twee jongens in grade 9 die eigenlijk naar een andere school moeten. We hebben behoorlijk wat voorwerk gedaan, samen met de mentor, mrs. Nemulula. En afgelopen vrijdag is Harry met de beide jongens en hun familie wezen kijken op het Venda Trainig College. Ramusi kwam in elk geval heel enthousiast terug!

Minpunten zijn er ook. Behalve dan het systeem van toetsen en presteren, waar we al meer over schreven.
• We willen graag wat meer van onze kennis en ervaring overdragen aan de collega’s hier. Daar is erg weinig mogelijkheid voor. Er staan wel wat dingen op de planning, zoals workshops bijbelvertellen, maar dat wordt steeds weer uitgesteld. Behalve de computerlessen zijn er dit jaar geen workshops of trainingen door ons gegeven.
• Gewoon vertellen, hoe je iets doet, of voordoen heeft ook niet zoveel effect. Ze blijven de dingen toch op hun eigen manier doen. En dat is natuurlijk hun goed recht.
• Ook de dingen die je maakt en ontwikkelt worden niet echt gebruikt, blijven in de kast liggen, of-nog erger- liggen in een hoek, worden vuil, raken zoek.

We zijn betrokken bij de school, maar ook bij de kerk. Ik geef samen met een andere gepensioneerde onderwijzeres zondagschool aan de jongsten. We hebben samen een werkboekje gemaakt voor de verwerking, zodat de kinderen iets meer bijbelkennis krijgen. Ik maakte de Engelse versie, Sarah de Tshivenda-versie. Het deel Nieuwe Testament is klaar, maar of het ooit verder komt dan ons eigen kleine groepje? Ik heb het naar de directeur van de bijbelschool gestuurd, hij zal er mee bezig….. ooit.
Een keer per week gaan we naar Takalani, het weeshuis. We proberen een paar kinderen wat extra’s mee te geven. We denken dat eigenlijk het stukje aandacht meer doet dan dat half uurtje ‘bijles’. Intussen zijn er dit jaar 10 kinderen van Takalani naar Gondolikhethwa gegaan. En we zien ze, na een periode van wennen en aanpassen openbloeien!

Zo heeft ons werk z’n ups en downs. Teleurstellingen en dankpunten. Maar als we de balans opmaken, concluderen we, dat we blij zijn, dat we dit zo een paar jaar mogen doen en dat we deel uit mogen maken van het leven hier in Venda!