blog 34 Londanani en sportdag

Londanani
We komen er steeds meer achter wat hier gebeurt her en der.
Onze vriend mr. Ramantshwana zit in het bestuur van een dagopvang voor gehandicapten. Dat huis heet Londanani. (de uitspraak van de L zit tussen een L en een R in)
Natuurlijk zijn we geïnteresseerd in wat er in zo’n dagopvang gebeurt. Dus donderdagmorgen zijn we mee geweest. Op het terrein aangekomen zeggen we tegen elkaar: Er is nog niemand, het is zo rustig. Maar schijn bedriegt. De meeste leerlingen zijn al in de zaal. Geen geschreeuw, alles gaat in goede orde: reinheid, rust en regelmaat staan hier hoog in het vaandel. Ook valt het op, dat het overal fris ruikt.

Mr. Ramantshwana houdt donderdags een dagopening met de staff en de gehandicapten. Volgens ons in ieder geval over de hoofden van de leerlingen heen, maar ze zingen wel mee voor zover ze dat kunnen.
De directrice legt een en ander uit over de dagopvang en wat ze met de ongeveer 60 gehandicapten doen. Een aantal is dubbel gehandicapt: verstandelijk en lichamelijk. Een aantal kan niet lopen en zit in een rolstoel. Die wordt dan weer voortbewogen door een medeleerling.
Er zijn vijf groepen De leerlingen zijn ingedeeld naar handicap, en min of meer naar niveau. De eerste groep heeft veel oudere leerlingen met epilepsie of Down syndroom. Ze hebben rekenles, sommigen schrijven hun hele schrift vol hiërogliefen, anderen kunnen wat sommetjes maken. De tweede groep bestaat uit kinderen die niet kunnen horen of niet kunnen spreken. Er wordt wat gedaan met gebarentaal, maar dat staat nog in de kinderschoenen, want als we de juf vragen, om iets te ‘zeggen’, haalt ze haar schouders op. (wat ook een gebaar is natuurlijk) Maar op het gebaar “I love you, “ reageren de kinderen.
Twee groepen lijken min of meer kleutergroepen. De laatste groep die we bezoeken heeft kinderen die de hele dag liggen, verschoond moeten worden en eigenlijk niets kunnen.
Dit is “a place of God”, zegt de directrice en zo ervaren we dat ook. Het is een heel rustige, schone plaats. Maar ook een plaats waar de gebrokenheid van het leven naar voren komt als je naar de kinderen kijkt. Enkele kinderen kunnen alleen maar liggen, anderen zitten min of meer.
In de klassen zijn lesroosters, voornamelijk gevuld met de vakken eten, toiletbezoek, spelen.

De verzorging is heel goed, liefdevol. En als je hoort, voor hoe weinig geld deze mensen krijgen, snap je niet, hoe ze het doen. Maar... Is ook speelgoed? vraagt Heleen. Dat is er: in een groep een zak met houtjes waar je mee kunt bouwen, in een andere groep een paar knuffels, dat is alles. Wat ze verder de hele dag doen? Zitten, zingen, luisteren. er zijn weinig activiteiten. Terwijl deze mensen het zo nodig hebben, om tenminste iets met jun handen te doen! We zijn van plan om in ieder geval voor wat speelgoed te zorgen.

Sportdag
Iets heel anders. Vier scholen hebben vrijdag sportdag gehad. Sport staat niet op het lesrooster en heeft duidelijk geen prioriteit. Maar als er een sportdag aan komt, gaan we na schooltijd oefenen.
Van twee tot vier uur, de hele school. En dat wel een keer of 5. Iedereen wil natuurlijk wel graag winnen!
De onderdelen zijn volleybal, basketbal en voetbal. Voetbal gaat prima, dat doen de jongens veel, ook in de pauzes en op straat. Volleybal en basketbal hebben ze nu 5x geoefend. Ik had er een hard hoofd in hoe het zou gaan, maar het niveau van de andere scholen is vergelijkbaar: grote inzet, weinig techniek. Dus heeft iedereen veel plezier, de sfeer zit er goed in. Compleet met vuvuzela’s, raar genoeg zijn ze hier niet oranje :)

Een belangrijk onderdeel is de verkoop van “gezonde” voeding zoals patat, vetkoekies (oliebollen), chips, frisdrank en waterijs. Op school krijgen de leerlingen wel les over wat gezond is en wat niet, maar dat zijn we even vergeten. Op school wordt ook verteld dat je afval netjes in de bak moet gooien, maar er is geen afvalbak te zien. Alles wordt gewoon op de grond gegooid. Ik vraag ernaar. O, ja, zouden we best kunnen doen de volgende keer. Dat zeiden ze de vorige keer ook al. Ach, zo blijft er werk voor de schoonmakers.
Nou, dit zijn onze belevenissen van deze week, naast het gewone werk dat doorgaat.