Blog 24 Een jaar

Fijn dat je ons volgt via deze blog. De 24e al weer!
We zijn nu een jaar in Venda. De volgende week hopen we terug te gaan naar Nederland, tot half november. In die tijd zullen we geen blog schrijven. Maar we beginnen er weer aan als we D.V. weer hier in Zuid-Afrika zijn. Ik zou haast zeggen: als we weer thuis zijn. Want zo voelen we het onderhand wel. We voelen ons hier echt thuis.
In ieder geval, nu, na een jaar, tijd om eens terug te kijken en de balans op te maken.

Er zijn dingen waar we moeilijk aan wennen en dingen waar we volop van genieten.
Om met het eerste te beginnen: we stuiten soms aan tegen het onderwijssysteem. Vooral het feit dat leerlingen meegesleept worden naar een volgende klas, waar ze niet op hun plek zijn. Wel wat leeftijd betreft, maar niet wat niveau betreft. Een aantal leerlingen gaat er onderdoor. Dat vangen wij gedeeltelijk op door de gaten in kennis te vinden en zo mogelijk te vullen. De leerkrachten vinden dat prima en werken er ook aan mee. Maar het gewone programma van de klas moet ook gevolgd worden. Dus gebeurt het, dat Heleen met een jongen werkt met kleine woordjes als CAT en BIG en dat dezelfde leerling in de klas huiswerk meekrijgt om een krantenpagina te lezen. Dat lukt dus niet en daarvoor krijgt hij dan weer op z'n kop of wordt als lui te kijk gezet. Letterlijk, in de klas.
Het is hier uiterst belangrijk welke leerpositie je in de klas inneemt. 3x per jaar wordt de top 10 van elke klas voor de hele school voorgelezen. Met de bemoediging, dat alle leerlingen dit kunnen bereiken. Snap ik niet, als er 30 leerlingen in de klas zitten. De langzame leerlingen en de minder begaafden zullen het nooit bereiken. Soms worden ook de laagste 10 uit de klas bekend gemaakt. En uitgelachen. Dit om ze uit te dagen, beter hun best te doen.
We zijn er van overtuigd, dat we het systeem niet kunnen veranderen, maar het frustreert wel af en toe.

Gelukkig zijn er ook heel veel dingen waar we volop van genieten: Als een leerling dank zij de aandacht en hulp aan onze kant betere resultaten haalt, geeft je dat een goed gevoel. Ramusi, onze slechthorende jongen is helemaal opgebloeid, dit jaar. Rendi komt elke morgen als eerste naar ons toe rennen, wil onze tassen dragen en krijgt ondanks zijn negen jaar heel graag even een knuffel. Daki (ook negen) die in het begin van het jaar zelfs de letters nog niet kende, leest nu een eenvoudig boekje.
We krijgen ook steeds meer vragen om hulp en advies. Ook op het gebied van ICT (Harry) En ons werk wordt zeker gewaardeerd. Ook buiten de school. We mochten 2x een workshop geven voor de scholen van de hele streek. Een over lezen en een over rekenen. De reacties waren erg positief en de leerkrachten zijn met de inhoud aan het werk.
We genieten ook van het kerkelijk leven en de contacten in het dorp. Als we ergens wandelen of langsrijden, horen we elke keer wel "Harry, Helen!” Veel kinderen uit de wijde omgeving kennen ons. (onze "fanclub" zeggen we dan) Soms zijn het kinderen van onze school, soms anderen. En bijna elke dag komen er kinderen spelen in de tuin of in de garage/keuken. Daar genieten we van.

De mensen hier zijn erg vriendelijk en gastvrij. Iedereen groet iedereen en maakt een praatje. Bijvoorbeeld over waar je heen gaat of vandaan komt, of wat je gedaan hebt. Of over het water (we hebben watergebrek hier door mismanagement van de gemeente, zoals men zegt) Of over de elektriciteit: "wisselstroom", oftewel loadsharing, af en toe een uitval van twee uur.

We genieten van het weer hier, elke dag zon! Dat verveelt nog niet, al is het in de zomer hier in de vallei wel erg warm. Nu is het voorjaar en heerlijk weer. Vandaag 32 graden, 's nachts een graad of 15, ideaal weer.
We vervelen ons niet.
Na schooltijd gaan we een keer in de week naar een weeshuis om daar een paar kinderen te helpen met het leren lezen en rekenen. Harry is verder adviseur van Mutshedzi foundation, een non-profit organisatie die jongeren helpt met wiskundelessen en praktische dingen als solliciteren.
Heleen geeft zondagsmorgens zondagsschool in de kerk. En er is een heuse sportschool gestart hier in Biaba. Heleen is denk ik de oudste deelnemer en bovendien de enige blanke. In het hele gebied hier wonen drie blanken: Maartje en wij tweeën.

In de vakantie trekken we er op uit in de prachtige omgeving. Krugerpark is twee uur rijden. We wandelen graag en daar is alle gelegenheid voor in de omgeving, al is het niet gebruikelijk. Dit is geen toeristisch gebied en dus was vooral in het begin het vinden van wandelgelegenheden soms lastig.
Zuid-Afrika is het meest ontwikkelde deel van Afrika. We zitten wel in een afgelegen streek, maar er zijn winkels waar je bijna alles voor dagelijks gebruik kunt krijgen. Veel fruitstalletjes, dus we eten heel gezond heel veel fruit. Sinaasappels, avocado's, papaja's, mango's, alles in overvloed. Een echt fruit luilekkerland. En het is hier niet duur, zeker niet als je het vergelijkt met Nederland. Een zak met 25 heel grote sinaasappels kost 20 Rand, ongeveer anderhalve Euro. Wat we hier niet kunnen krijgen aan boodschappen, zoals goeie koffie en kaas, kopen we in Louis Trichardt, ongeveer 40 kilometer verderop.

We genieten van de contacten die we met Nederland hebben, de kinderen, kleinkinderen, familie, vrienden, thuisfrontteam. Skypen is een geweldige technische mogelijkheid, die we graag benutten.

Samengevat: we zijn blij dat we iets kunnen bijdragen aan deze school en deze samenleving. Als de Heer ons tijd van leven en energie blijft geven gaan we graag weer terug naar Venda.